Sen ne haldesin bilmem ama, İnan benim halim hal bile değil...

Her sabah güne;
Aklımda seninle uyanıyorum.
Her taraf sen kokuyor,
Her yerde senden bir hatıra.
Güç bela ayağa kalkıyorum.
Evi köşe bucak arıyorum.
Sonra aklım başıma geliyor.
Ve gittiğini hatırlıyorum.
Gün aydınlanmış olsa da,
Gözlerim bir anda kararıyor.
Yatağın başucuna kıvrılıyorum.
Dizlerim karnıma kadar çekik,
Ellerim başımda,
Saçlarımı yoluyorum.
Sonra canımın acısını hissedip,
Uzun süre ağlıyorum.
Bir gün değil,
İki gün, üç gün değil,
Gittiğinden beri,
Güne hep böyle başlıyorum.
Dışarı çıkmak zul geliyor bana.
Kimseyle konuşmak istemiyorum.
Eş dost ''nedir bu halin'' diyor.
Onlara gittiğini bile diyemiyorum.
Dilim varmıyor söylemeye.
Gönlüm razı gelmiyor kabullenmeye.
Sen ne haldesin bilmem ama,
İnan benim halim hal değil.
Bilirsin aydınlıkta uyuyamazdım.
Artık her gece,
Tüm ışıklar açık yatıyorum.
Ölüm korkusu değil de,
Başka bir korku var içimde.
Sanki senden sonra,
Hatıralarında karanlığa karışacak,
Sanki senin gibi,
Onlarda bir sabah kaybolacak.
Sanki yokluğunda,
Kokun da rüzgarla uçuşacak.
Kapı pencere açmıyorum bu yüzden.
Anla işte sen gittin,
Bari anıların kalsın istiyorum.
Sen yoksun,
Bari onlar benimle olsun diyorum.

Uyuz Kadın & Gıcık Adam